Virginia eyaletindeki Arlington’da, pazartesi-cumartesi günleri arasında çok sayıda insan sabahın 10’unda yerel gıda deposunun önünde toplanıyor. Buraya aralarında yaşlı, çocuk, yeterince gelir elde edemeyen, engelli ya da yasadışı göçmen olan kişilerin yanı sıra çalışan yoksullar da başvuruyor
Arlington Gıda Yardım Merkezi direktörü Charles Meng, yarınını düşünecek durumda olmayan kişilere yardım ettiklerini ve yılda 4 bin 400 ailenin kendilerine başvurduğunu söylüyor.
Kurumun rakamlarına göre yardıma gereksinimi olan kişilerin yarısından biraz fazlası Latin kökenli. Yüzde 10 siyah Amerikalı ve geri kalanlar da beyaz.
Bu kişilerin çoğu bölgenin en zor durumdaki insanları. Çoğu işsiz, birikimleri yok ve bölgede bulabildikleri yardım kuruluşlarına muhtaçlar.
Meng’in hizmet ettiği kişilerin en üst katmanında, ‘çalışan yoksullar’ yer alıyor.
Meng bu kişilerin de gıda güvenliği olmadığını, belki haftada, belki ayda bir masalarına yiyecek gitmediği söylüyor. Yetkili, bu kişilerin bazen kötü işlere karıştığını, kendilerini ya da çocuklarını doyuramadıklarını ifade ediyor.
Yoksulluk Sınırı
Amerikan Nüfus Dairesi’nin son tahminlerine göre nüfusun yüzde 14,8’i, yani 46,7 milyon Amerikalı, 2014’de yoksulluk sınırının altındaydı. 2000 yılında bu oran 12,4 düzeyindeydi.
Yoksulların yarısı 18-64 arası. Yani çalışma yaşındaki bireyler.
Hamilyon Project direktörü Ryan Nunn, Brookings Enstitüsü’nün Amerika’daki çalışan yoksullarla ilgili yaptığı bir anketin yazarlarından. Nunn, yoksulların önemli bir oranının çalışan kişiler olduğuna dikkat çekiyor.
Rakamlar, yoksulların yüzde 13’ünün haftada 35 saatten ve yılda 50 haftadan fazla çalıştığını gösteriyor. Nunn, asgari ücret olan saatte 7,25 dolardan tam zamanlı olarak çalışan bir kişinin yılsonunda yoksulluk sınırının altında kalacağının altını çiziyor.
Nunn, 1970’lerin sonlarından bu yana düşük ücretli çalışanların, hatta ortalamaya yakın ücretlerde çalışanların aldıkları ücretlerde büyümenin ya çok sınırlı olduğunu ya da hiç büyüme görülmediğini söylüyor.
İstatistikler yoksulluk konusu hakkında fikir verse de rakamlar, federal yoksulluk sınırının üzerinde kazanç sahibi olanların faturalarını ödemekte yaşadıkları zorlukları ortaya koymuyor.
Tam zamanlı zor bir işte çalışan Ray, ay sonunu zor getiriyor. Ray “Ne kadar çalışırsam çalışayım yeterli kazanca ulaşamıyorum” diyor.
47 yaşındaki Ray, Alexandria hastanesinde çalışıyor ve deneyimli bir acil servis teknisyeni. Ray, genç yaştaki kızının mali sorunları hakkında bilgi sahibi olmasını engellemek için tam ismini vermekten kaçınıyor.
Ray, hastane yakınlarında bayat kahvesini yudumlarken “Nakit çukuru” olarak adlandırdığı duruma nasıl düştüğünü, kredi kartı borçlarını ve ödeyemediği vergileri anlatıyor. 5 yıl önce banka evine el koymuş ve günlük masraflar da bunların üstüne eklendiğinde Ray kendini içinden çıkması zor bir durumda bulmuş.
Yapabildiği kadar mesai yaptığını söyleyen Ray, “Kaç saat çalışırsam çalışayım, ileri adım atamıyorum” diyor.
Yılda 56 bin dolar civarında geliri olduğunu tahmin eden Ray, kızının yanı sıra sağlığı bozuk, 78 yaşındaki babasına bakıyor.
Alexandria’da ortalama yıllık gelir 86 bin 775 dolar.
Bu Amerikalı çalışan haftada standart 40 saatin üzerinde çalışarak sabit bir gelir elde etse de ailesinin ne kablolu televizyon hizmeti ne de evde bir bilgisayarı var. Ray, sıkça bozulan eski bir araba kullanıyor.
Aile Tatilleri
Ray bazen ailece Virginia Beach’a gittiklerini, ancak babasının hareket etmekte zorlandığını söylüyor.
Gelir eşitsizliğine eğilme konusunda hangi başkan adayını desteklediğini sorduğumuzda tüm bu konuşmaları “kuru gürültü” olarak nitelendiriyor. Deneyimli teknisyen siyasete önem vermediğini, çalışmaktan, babasına ve kızına bakmaktan buna zamanı olmadığını söylüyor.
Yine de sahip oldukları için şükran duyduğunu belirten Ray “Birçok kişiden iyi durumdayım. Acil serviste çok değişik durumlar görüyoruz. Benim durumum oldukça iyi” diyor.
