DEARBORN, MICHIGAN —
Sergi aynı zamanda muhalif duruşların sanat eserlerine dönüştürülmesinde ve yayılımında dijital teknolojinin rolünü sorguluyor.
Arap Baharı başladığında İslam sanatları profesörü Christiane Gruber çok şaşırmış. Ancak olaylar yayılırken Gruber, ayaklanmaların bir yönüne yoğunlaşmış:
“İnternette olayları izlerken çok etkilendim. Özellikle de Tahrir’de göstericilerin her türlü medya aracını kullanmasından, sanat ve mizahtan yararlanmasından çok etkilendim.”
Gruber çok uzun zamandır protestoların dile getiriliş biçimleriyle ilgileniyor:
“Sanatın siyasi dışavurumda, özellikle de sokak ve meydan gibi büyük kamuya açık yerlerde büyük rol oynadığını görüyoruz. Buralarda yalnızca dil kullanılmaz. Sanatsal şekillerin, görselliğin ve tekrarlanan sloganların önemi büyüktür.”
Gruber, Tunus sokaklarında ya da Tahrir’de kullanılan sloganların kendi içlerinde sanatsal dışavurum örnekleri olduğunu söylüyor:
“Sürekli sloganlar attıkça bu sanki kalp atışlarını andırır hale geliyor. Bunu İstanbul’da da gördüm. O yüzden kişisel olarak bu sloganların yarattığı duygulara tanığım.”
Bu tür ritmik slogan dalgaları Gruber’ın küratörlüğünü yaptığı Yaratıcı Muhalefet sergisinin ana teması. Sloganlar, gösterilerin kilit anlarında çekilen fotoğraflarla birleşiyor ve diktatörlükle suçlanan liderlerin görüntülerinin yanında yer alıyor.
Gruber sergiyi hazırlarken en zorlandığı noktanın orijinal materyal bulmak olduğunu söylüyor:
“Bunlar sanat objeleri değil. Materyalin çoğu sizin de gördüğünüz gibi dijital fotoğrafların büyütülmüş reprodüksiyonları.”
Gruber dijital fotoğrafçılığın muhalif sanatçıların hedef kitlesini değiştirdiğini söylüyor. Dijital teknoloji olmadığı zamanlarda bu görüntülerin çekildikleri yerden uzaklara ulaşması düşük bir olasılıktı:
“Yeni iletişim araçları olmadan bu sergi gerçekleşemezdi çünkü burada Facebook’u, kuklaları, sokaklardaki sloganları birleştiriyoruz ve bu sokaklardaki ve sosyal medyadaki karmaşık gelişmeleri yansıtıyoruz. İnternetten canlı bağlantıları kullanıyoruz. Bu kadar karmaşayı bir sergide toplamak biraz zor oldu.”
Sergi bir sempozyum olarak başlamış ve sonradan Arap Amerikan Müzesi’ndeki şu anki halini almış. Gruber müzenin yardımıyla, sergiyi ülkenin başka yerlerine de götürmek istiyor.
Arap Baharı başladığında İslam sanatları profesörü Christiane Gruber çok şaşırmış. Ancak olaylar yayılırken Gruber, ayaklanmaların bir yönüne yoğunlaşmış:
“İnternette olayları izlerken çok etkilendim. Özellikle de Tahrir’de göstericilerin her türlü medya aracını kullanmasından, sanat ve mizahtan yararlanmasından çok etkilendim.”
Gruber çok uzun zamandır protestoların dile getiriliş biçimleriyle ilgileniyor:
“Sanatın siyasi dışavurumda, özellikle de sokak ve meydan gibi büyük kamuya açık yerlerde büyük rol oynadığını görüyoruz. Buralarda yalnızca dil kullanılmaz. Sanatsal şekillerin, görselliğin ve tekrarlanan sloganların önemi büyüktür.”
Gruber, Tunus sokaklarında ya da Tahrir’de kullanılan sloganların kendi içlerinde sanatsal dışavurum örnekleri olduğunu söylüyor:
“Sürekli sloganlar attıkça bu sanki kalp atışlarını andırır hale geliyor. Bunu İstanbul’da da gördüm. O yüzden kişisel olarak bu sloganların yarattığı duygulara tanığım.”
Bu tür ritmik slogan dalgaları Gruber’ın küratörlüğünü yaptığı Yaratıcı Muhalefet sergisinin ana teması. Sloganlar, gösterilerin kilit anlarında çekilen fotoğraflarla birleşiyor ve diktatörlükle suçlanan liderlerin görüntülerinin yanında yer alıyor.
Gruber sergiyi hazırlarken en zorlandığı noktanın orijinal materyal bulmak olduğunu söylüyor:
“Bunlar sanat objeleri değil. Materyalin çoğu sizin de gördüğünüz gibi dijital fotoğrafların büyütülmüş reprodüksiyonları.”
Gruber dijital fotoğrafçılığın muhalif sanatçıların hedef kitlesini değiştirdiğini söylüyor. Dijital teknoloji olmadığı zamanlarda bu görüntülerin çekildikleri yerden uzaklara ulaşması düşük bir olasılıktı:
“Yeni iletişim araçları olmadan bu sergi gerçekleşemezdi çünkü burada Facebook’u, kuklaları, sokaklardaki sloganları birleştiriyoruz ve bu sokaklardaki ve sosyal medyadaki karmaşık gelişmeleri yansıtıyoruz. İnternetten canlı bağlantıları kullanıyoruz. Bu kadar karmaşayı bir sergide toplamak biraz zor oldu.”
Sergi bir sempozyum olarak başlamış ve sonradan Arap Amerikan Müzesi’ndeki şu anki halini almış. Gruber müzenin yardımıyla, sergiyi ülkenin başka yerlerine de götürmek istiyor.
