Bazı Batılı ülkeler ve Körfez ülkeleri Suriyeli muhalefete hem insani yardımı, hem de desteği arttırıyor. Amerika’nın Sesi muhabiri Henry Ridgwell bir süre önce Suriyeli isyancılara dış yardımın en çok ulaştığı Türkiye-Suriye sınırındaydı. Ridgwell, sınır bölgesinde yürütülen bu yardım zincirinin içinde, silah kaçakçılığının da yapılıyor olabileceğinin işaretlerini aldı.
Uzmanlara göre, Suriye sınırındaki Antakya, Özgür Suriye Ordusu’na bağlı direnişçilerle görüşmelerin yürütüldüğü yer. Ancak kentteki çok az kişi, dış ülkelerin muhalefeti silahlandırdığını doğruluyor.
Özgür Suriye Ordusu’nun Ömer Muhtar tugayı komutanı Ahmed el Kanatre Ebu Hamza, ellerindeki silahların çoğunu Suriye ordusundan gasp ettiklerini söylüyor: “Diğer ülkelerden yardım almıyoruz. Hafif silahlara sahibiz ve birçoğu eski silahlar.”
Ancak, isyancılar kamera kapatılınca dış ülkelerden silah yardımı aldıklarını kabul ediyor.
Amerika’nın Sesi’ne verilen bu video, Halep dışındaki bir cephaneliği gösteriyor. Halep’te çatışmalar günlerdir devam ediyor. Cephaneliğin tam olarak yeri belli değil.
Yabancı yetkililer, özellikle de Amerikalı ve İngiliz yetkililer, Suriye muhalefetine yardımın insani ve eğitim amaçlı programlardan oluştuğunu söylüyor.
Merkezi Londra’da bulunan bir düşünce kuruluşunun uzmanı Jonathan Eyal, Suriyeli isyancılara dışarıdan yapılan silah yardımlarının ayrıntılarının yavaş yavaş ortaya çıktığını belirtiyor: “Çok ülke doğrudan rolü olduğunu iddia etmese de bu konudaki sessizlik yavaş yavaş bozuluyor. Suudi Arabistan ve Katar buna öncülük ederken, Türk ve Amerikan hükümetleri de uzaktan, belli bir mesafeden yardım ediyor.”
Örtülü yürütülmesinin yanı sıra, Suriye birliklerinin de sınıra yakın noktalarda konuşlandırılması, direnişçilere silah transferini yavaşlatan iki unsur. Amerikan Merkezi İstihbarat Dairesi CIA’nın eski analistlerinden Bob Ayers bu görüşte: “Amerikan, İngiliz, İsrail ya da diğer istihbarat örgütleri Özgür Suriye Ordusu’na doğrudan silah vermez. Bunu aracı yoluyla hallederler. Bu işi sınırın karşı tarafında yapan, sınırın iki tarafında da bağlantıları olan kişileri bulurlar.”
Ayers, asıl sorunun dış güçlerin bu silahların nereye gittiğini bilmemesi olduğunu söylüyor: “Esad’a karşı birleşik bir muhalefet yok. Bu gruplarla birleşik bir muhalefetmiş gibi temas kurmanın imkanı yok. Parçalanmış durumdalar, küçük gruplar halindeler. İstediğimiz, beklediğimiz gibi merkezi bir idare altında değiller.”
Uzman Jonathan Eyal, Özgür Suriye Ordusu’na dış yardım yapanların, çatışmada isyancılar lehine tutum alsa da suçüstü yakalanmak istemediklerini belirtiyor: “Üstlenenler açısından bu iş çok zor, çünkü bir dirsek teması tutmak zorundalar. Unutmayalım ki ne bu konuda bir Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi kararı var, ne de bir Batılı ülke açıkça doğrudan müdahale etmek istiyor.”
Eyal, çatışmalar sürdükçe, isyancılara dışarıdan verilen desteğin etkisinin asgari olacağını, kesin sonucun ancak Suriye ordusunun Beşar Esad rejimine bağlı kalıp kalmamaya karar vermesinin ardından elde edilebileceğini söylüyor.
Uzmanlara göre, Suriye sınırındaki Antakya, Özgür Suriye Ordusu’na bağlı direnişçilerle görüşmelerin yürütüldüğü yer. Ancak kentteki çok az kişi, dış ülkelerin muhalefeti silahlandırdığını doğruluyor.
Özgür Suriye Ordusu’nun Ömer Muhtar tugayı komutanı Ahmed el Kanatre Ebu Hamza, ellerindeki silahların çoğunu Suriye ordusundan gasp ettiklerini söylüyor: “Diğer ülkelerden yardım almıyoruz. Hafif silahlara sahibiz ve birçoğu eski silahlar.”
Ancak, isyancılar kamera kapatılınca dış ülkelerden silah yardımı aldıklarını kabul ediyor.
Amerika’nın Sesi’ne verilen bu video, Halep dışındaki bir cephaneliği gösteriyor. Halep’te çatışmalar günlerdir devam ediyor. Cephaneliğin tam olarak yeri belli değil.
Yabancı yetkililer, özellikle de Amerikalı ve İngiliz yetkililer, Suriye muhalefetine yardımın insani ve eğitim amaçlı programlardan oluştuğunu söylüyor.
Merkezi Londra’da bulunan bir düşünce kuruluşunun uzmanı Jonathan Eyal, Suriyeli isyancılara dışarıdan yapılan silah yardımlarının ayrıntılarının yavaş yavaş ortaya çıktığını belirtiyor: “Çok ülke doğrudan rolü olduğunu iddia etmese de bu konudaki sessizlik yavaş yavaş bozuluyor. Suudi Arabistan ve Katar buna öncülük ederken, Türk ve Amerikan hükümetleri de uzaktan, belli bir mesafeden yardım ediyor.”
Örtülü yürütülmesinin yanı sıra, Suriye birliklerinin de sınıra yakın noktalarda konuşlandırılması, direnişçilere silah transferini yavaşlatan iki unsur. Amerikan Merkezi İstihbarat Dairesi CIA’nın eski analistlerinden Bob Ayers bu görüşte: “Amerikan, İngiliz, İsrail ya da diğer istihbarat örgütleri Özgür Suriye Ordusu’na doğrudan silah vermez. Bunu aracı yoluyla hallederler. Bu işi sınırın karşı tarafında yapan, sınırın iki tarafında da bağlantıları olan kişileri bulurlar.”
Ayers, asıl sorunun dış güçlerin bu silahların nereye gittiğini bilmemesi olduğunu söylüyor: “Esad’a karşı birleşik bir muhalefet yok. Bu gruplarla birleşik bir muhalefetmiş gibi temas kurmanın imkanı yok. Parçalanmış durumdalar, küçük gruplar halindeler. İstediğimiz, beklediğimiz gibi merkezi bir idare altında değiller.”
Uzman Jonathan Eyal, Özgür Suriye Ordusu’na dış yardım yapanların, çatışmada isyancılar lehine tutum alsa da suçüstü yakalanmak istemediklerini belirtiyor: “Üstlenenler açısından bu iş çok zor, çünkü bir dirsek teması tutmak zorundalar. Unutmayalım ki ne bu konuda bir Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi kararı var, ne de bir Batılı ülke açıkça doğrudan müdahale etmek istiyor.”
Eyal, çatışmalar sürdükçe, isyancılara dışarıdan verilen desteğin etkisinin asgari olacağını, kesin sonucun ancak Suriye ordusunun Beşar Esad rejimine bağlı kalıp kalmamaya karar vermesinin ardından elde edilebileceğini söylüyor.
