Kiminin kolu yok, kiminin bacağı. Ama hepsinin mücadele azmi ve kararlılığı var. Belki de “futbol asla sadece futbol değildir” sözü en çok onları anlatıyor. Soğuk bir Aralık gecesinde, saat 21.00’i gösterdiğinde, İzmir Büyükşehir Belediyesi Ampute Futbol Takımı’nın oyuncuları antrenmana başlıyor. Antrenmanın bu saatte yapılmasının nedeni, hepsinin gündüzleri çalışıyor ya da okuyor olması. İşten ya da dersten çıktıktan sonra, trafiğin yoğunluğunu da aşarak büyük bir azimle meşin yuvarlağın peşinde koşmaya başlıyorlar. Bu yorgunluğun üstüne, ertesi sabah tekrar işlerine ya da okullarına gitmek için erkenden kalkacaklar.
“İnsanın kendine güveni geliyor”
Bütün bu yorgunluğa katlanmalarının en önemli nedeni, futbolun onların hayatını baştan aşağı değiştirmesi. Takımın kalecisi Erdi Arslan da onlardan biri. 29 yaşındaki Arslan beş yıl önce ampute futbola başlamış. “Keşke daha önce başlasaydım” diyor ve futbolla değişen hayatını VOA Türkçe’ye şöyle anlatıyor: “İnsanın kendine güveni geliyor. Her şeyden önemlisi bu. Kendini toplumda çok rahat hissediyorsun. Mücadele etmek, belli başarılar elde etmek her insanın hoşuna gider. Fakat bizim gibi engelli insanların güvenini, azmini daha çok artırıyor. Şu anda kendimi sosyal hayatta daha rahat hissediyorum”.
Ampute futbolun kuralları gereğince, kalecilerin bedenlerinin üst kısmında amputeleri bulunuyor. Arslan’ın da doğuştan tek kolu yok. Arslan aynı zamanda Türkiye Ampute Milli Futbol Takımı’nın da kaleciliğini yapıyor. Milli takım, Kasım ayında Meksika’da yapılan dünya kupasında ikinciliği kazandı. Arslan “Bayrağı temsil etmek çok farklı bir duygu. Allah bütün arkadaşlarıma nasip eder inşallah” diyor.
Ailelerin desteği önemli
Ampute futbol son yıllarda, Türkiye’de giderek yaygınlaşıyor. Bunda özellikle belediyelerin katkısı önemli bir rol oynuyor. Ancak hala aşılması gereken engeller var. İlk engel de aileler. Takımın hem oyuncusu hem de yardımcı antrenörü olan Evren Uyanık, 12 yıl önce ampute futbola başlamasında en büyük desteğin eşinden geldiğini söylüyor. VOA Türkçe’ye konuşan Uyanık, birçok engelli ailesinin ise farklı düşündüğünü söylüyor: “Bazı aileler ‘zaten bir bacağı yok, diğer bacağına da bir şey olur’ endişesi taşıyor. Bazıları antrenman ve maç sahalarının uzak olmasını gerekçe gösteriyor. Bazıları da ‘nasıl olabilir’ diye inanmıyor. Oysa, bu çocukların topluma kazandırılması için spor büyük önem taşıyor.”
Birçok futbolcunun özel sektörde çalıştığını vurgulayan Uyanık, işverenlerden de antrenman ve maçlara katılım konusunda daha duyarlı olmalarını bekliyor.
